Η επιλογή της χώρας μας να επενδύσει σε έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων παρουσιάζεται ως στρατηγικής σημασίας απόφαση, με την οποία η Ελλάδα αναβαθμίζει τον ρόλο της σε πολύτιμο ενεργειακό κόμβο της ΕΕ και διασφαλίζει έτσι την ευρύτερη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή.

Είναι όμως έτσι;

Μια σύντομη ματιά στην σύγχρονη ιστορία φανερώνει τη διαχρονική σχέση των ενεργειακών πόρων με τις πολεμικές συρράξεις.

Τα πλούσια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν ήδη οδηγήσει σε μια νέα ένταση μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, όπου η εχθρότητα καλλιεργείται εδώ και χρόνια. Οι αυξανόμενοι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των ΑΟΖ, των κοιτασμάτων και των δικτύων μεταφοράς, μόνο σε σταθερότητα δεν έχουν οδηγήσει την περιοχή. Αντιθέτως έχουν δώσει ώθηση σε μια νέα τρελή κούρσα κοστοβόρων εξοπλισμών.

Οι περιφερειακοί ανταγωνισμοί παίρνουν ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις λόγω της εμπλοκής των διεθνών δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, Γαλλία) που επιχειρούν να ελέγξουν τις διαδρομές της ενέργειας και της ναυσιπλοΐας, να κατοχυρώσουν τη θέση τους στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική και να διεκδικήσουν για τις εταιρείες τους συμβόλαια που αφορούν είτε την εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων, είτε την κατασκευή υποδομών και αγωγών μεταφοράς, είτε την πώληση όπλων στα αντίπαλα μέρη. Ως αποτέλεσμα, η περιοχή έχει μετατραπεί σε σκακιέρα με δυσδιάκριτα όρια μεταξύ ειρήνης και πολέμου όπου οι εντάσεις όλο και οξύνονται. Οι εντάσεις βέβαια εκφράζονται και στο εσωτερικό των κρατών, καθώς η αποτελεσματικότητα στους διεθνείς ανταγωνισμούς απαιτεί κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό των κρατών, δηλαδή καθυπόταξη των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν όλες οι στρατιωτικές ασκήσεις υπεράσπισης θαλάσσιας πλατφόρμας άντλησης υ/α περιλαμβάνουν ως σενάριο την υπεράσπιση της όχι μόνο από εξωτερικούς, αλλά και από εσωτερικούς εχθρούς.

Όσο κι αν οι εξορύξεις υδρογονανθράκων παρουσιάζονται ως «ανάπτυξη», που θα φέρουν -υποτίθεται- τη συλλογική και την ατομική ευημερία, οι λαοί ξέρουν ότι αυτοί είναι που θα πληρώσουν το τίμημα.

Άλλωστε, τις τελευταίες δεκαετίες στην ευρύτερη περιοχή μας, έχουμε δει ποια ακριβώς είναι τα κέρδη για τις τοπικές κοινωνίες, από αυτές τις πολιτικές: οικολογική καταστροφή, ακραία φτώχεια, εσωτερική μετανάστευση, πόλεμος και προσφυγιά. Σήμερα, βλέπουμε στα νερά της Μεσογείου εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τη βία, που παρόμοιες γεωστρατηγικές επιδιώξεις επέβαλαν στις χώρες τους, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους -πολλές φορές- με τις απάνθρωπες, ξενοφοβικές πολιτικές των διαφόρων Σαλβίνι της ηπείρου μας. Τα Μπαζιλικάτα της γειτονικής Ιταλίας και η νότια Αλβανία, περιοχές πολύ κοντινές, είναι εδώ για να μας θυμίζουν το πως οι εξορύξεις υδρογονανθράκων και, ιδιαίτερα, η καταστροφική μέθοδος του fracking μετατρέπουν ολόκληρες περιοχές σε τόπους αφιλόξενους για τους ίδιους τους κατοίκους τους.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από αγώνα για την ειρήνη και τη διεθνή συνεργασία των λαών, ενάντια στις πολυεθνικές και τις κυβερνήσεις, τον ψευτοπατριωτισμό, τον εθνικισμό, το σκοταδισμό και το φασισμό.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ :